به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، پارک‌ها، جنگل‌های کوچک و حتی تکه‌های ساده چمن نه‌تنها شهر را جذاب نگه می‌دارند، بلکه به مردم کمک می‌کنند تا در یک محیط شهری شلوغ احساس خوشبختی کنند. با فناوری‌های جدید، می‌توانیم این «فضاهای سبز» شهری را بهتر از همیشه برنامه‌ریزی و نظارت کنیم.
همان‌طور که چندین مطالعه نشان داده‌اند، طبیعت در محیط‌های شهری نقشی اساسی در مبارزه با بسیاری از چالش‌های بهداشت عمومی جهانی که معمولاً با شهرنشینی مرتبط است، ایفا می‌کند. این شامل بیماری‌هایی مانند افسردگی و فشار خون بالا می شود. یک مطالعه در سال ۲۰۲۲ نشان داد که درختان در واقع توانایی بهبود کیفیت هوای شهری را دارند زیرا برگ‌ها و سوزن‌های کاج آلاینده‌های هوا را جذب می‌کنند. بنابراین اینکه شهرها به فضاهای سبز نیاز دارند، موضوع بحث برانگیزی نیست. با این حال، این یک سوال بدون جوابی ثابت است که یک شهر باید چقدر فضای سبز داشته باشد. حتی در اینجا، علم می‌تواند دستورالعمل هایی ارائه دهد، تحقیقات نشان می‌دهد که عموما به حداقل ۹ متر مربع فضای سبز برای هر فرد نیاز است،
محوطه سازی سبز
بنابراین سوال بزرگ این است که ما چه نوع فضای سبزی را می‌خواهیم؟ پارکی مرتب اما ساخته دست بشر؟ یا چیزی طبیعی‌تر، مانند نخلستان‌ها، چمن‌زارها یا مناطق مزرعه‌مانند؟ این امر تا حد زیادی به پیش شرط‌های جغرافیایی شهر مورد نظر بستگی دارد. سازمان بهداشت جهانی در صورت امکان تنوع انواع مختلف مناطق سبز را توصیه می کند، با این حال این یک واقعیت اجتناب ناپذیر است که برخی از شهرها دارای پوشش گیاهی سرسبز هستند در حالی که برخی دیگر این گونه نیستند.
با این حال، برای شهرهایی که دارای فضای سبز طبیعی زیادی نیستند، همه چیز از بین نمی‌رود، زیرا چنین محیط‌هایی را می توان در محیط‌های شهری که قبلاً فاقد درختان و علف های طبیعی در حال رشد بوده‌اند، نیز ساخت. یکی از نمونه های بارز High Line در شهر نیویورک است، یک پارک خطی مرتفع به طول ۱.۴۵ مایل که بر روی یک راه آهن متروکه ساخته شده است. از زمانی که حدود یک دهه پیش به صورت مرحله‌ای افتتاح شد، های لاین به نمونه‌ای از طراحی مجدد منظره سبز تبدیل شد که به دنبال تبدیل زیرساخت‌های منسوخ به فضاهای عمومی سبز و پر جنب و جوش است.
در حالی که مشخص است که فضای سبز چه تأثیرات مثبتی بر انسان به طور کلی دارد اما اثبات رابطه علت و معلولی دقیق در چگونگی تأثیر مناطق سبز بر سلامت ما آسان نیست. در این راستا، فناوری دیجیتال می‌تواند ابزاری ضروری برای برنامه‌ریزان شهری باشد تا تعیین کنند طراحی مجدد منظر سبز در کجا به بهترین شکل به کار گرفته می‌شود.
فناوری‌های هوشمند
یکی از مفاهیمی که به‌ویژه رشد سریعی دارد «جنگل‌های شهری هوشمند» است که به استفاده از مانیتورهای درختی، تصاویر سه‌بعدی و سایر فناوری‌های مرتبط با اینترنت اشیا برای کمک به مدیریت جنگل اشاره دارد. این «اینترنت طبیعت» می‌تواند سلامت خاک را کنترل کند، آلودگی هوا را اندازه‌گیری کند یا اطمینان حاصل کند که جنگل‌های شهری به اندازه کافی هیدراته هستند.
فناوری آینده همچنین می تواند استفاده از پلتفرم‌های داده باز و مشارکت عمومی بیشتر را امکان پذیر کند. به عنوان مثال، برنامه ریزان می توانند با استفاده از یک برنامه، دیدگاه‌های مختلف را از جمعیت عمومی جمع‌آوری کنند، در حالی که از فناوری دیجیتال برای نقشه برداری و تقویت تنوع زیستی شهری استفاده می کنند و اطمینان حاصل کنند که مناطق سبز در جایی قرار می گیرند که حداکثر کارایی را دارد.
یکی از نمونه‌های آن ابتکار تحقیقاتی Treepedia است که در سال ۲۰۱۶ توسط آزمایشگاه شهر Senseable MIT راه‌اندازی شد. Treepedia در صدد افزایش آگاهی از جنگل های شهری با استفاده از تکنیک های بینایی دیجیتال بر اساس تصاویر نمای خیابانی گوگل است.
Treepedia بر روی درختان خیابان های عابر پیاده که در شهرهای متعدد در سراسر جهان یافت می شوند، تمرکز دارد. با بهره گیری از یاطلاعات منبع باز Treepedia ،مردم می توانند مقادیر پوشش درختان را برای شهر یا منطقه خود محاسبه کنند.
اگر برنامه ریزان شهری از پتانسیل فناوری دیجیتال بیشتر آگاه شوند، فضای سبز شهری باید آینده روشنی داشته باشد. با این حال، طراحی فضای سبز بهینه‌ای که ما برای شهرهایمان می‌خواهیم ممکن است نیاز به همکاری عمیق تر در آینده بین برنامه ریزان شهری و مهندسان داشته باشد.
ترجمه: محسن راعی
ارسال نظر